How much i love this life!

Zondag is hier een groep Australische meiden gekomen van 15/16 jaar, ze waren op schoolkamp. Ze kwamen hier een week vrijwilligerswerk doen bij verschillende projecten. Zondag heb ik ze meegenomen naar The Girls home. Ze hebben daar met alle meiden New years cards gemaakt. Dit was een groot succes. De meiden daar hebben enorm genomen. Ze gaan met de feestdagen niet naar huis, dus als er dan in het weekend leuke dingen gedaan worden is voor hun erg bijzonder. Er zijn prachtige kaarten gemaakt, sommigen meiden maakten ze voor familie, anderen voor elkaar en sommigen hebben een kaart voor mij gemaakt. Erg bijzonder vind ik dat, omdat ik voor mijn gevoel hier nog maar zo kort ben.
Ik merk nu ik hier langer ben de meiden steeds meer bij mij komen, ze staan elke ochtend bij de poort om ons te wachten. Geven mij een hand als ik kom.
Wat ik zo bijzonder vind om te zien is dat de meiden zoveel met mij willen delen. Ze hebben zo weinig daar, maar de dankbaarheid is zo groot. Als het thee tijd is krijgen ze vaak een half plakje cake, of soms zelf nog minder. Maar altijd zijn er meiden die de cake met mij willen delen. Liever neem ik de cake niet aan omdat ik wil dat ze de cake zelf opeten, maar ze staan er echt op dat ik de cake opeet. Zo’n groot verschil met Nederland, zo bijzonder om te zien.
Het lesgeven gaat er goed, de meiden werken nu in groepjes op niveau. Waar de meiden de eerste week een half uur geconcentreerd konden zijn, zijn er nu meiden die wel twee uur langer achter elkaar kunnen werken. Dit is erg mooi om te zien, je ziet zoveel vooruitgang, dat geeft veel voldoeding voor je werk. De meiden zijn trots op zichzelf en dat is het belangrijkste.
Zondag was het natuurlijk Pasen. Er is hier een Catholic Church, waar een paasmis werd gehouden. Het leek mij wel leuk om daar even te gaan kijken. Het was een heel klein schattig kerkje, en erg leuk om even te zijn geweest.
Ik heb nu ook door hoe de bussen hier werken, ik kan ga gaan en staan waar ik wil! Ik kijk op de landkaart waar ik heen wil, zoek een grote plaats die daar achter ligt en neem die bus. En ja, iedereen (of in elk geval bijna iedereen) die dit leest zal heel hard gaan lachen. Jolijn en een kaart lezen, en dat gaat goed? Ja dat gaat zeker goed! Dat is zo fijn, ik voel me zo vrij hier! Heerlijk wat een Geluksgevoel.
Zaterdag echt een de beste dat ever gehad, en draai nu even dat liedje in  je hoof  “It’s my life, And it’s now or never”, want zo voelde ik mij die dag echt.
Eerst naar een theeplantage geweest in Koggala, daar ontmoete ik echt een geweldige tuktuk driver, met hem door prachtige stukken natuurlijk gereden. Met de motorboot naar een Tempel geweest, en naar een kaneeleiland. Daar kon je zien hoe ze kaneel maakten. Onderweg nog gestopt bij een heel oud textielfabriekje, en vissers op paaltjes. De zee was daar zo mooi, zo blauw. Onderweg kwamen we langs een Turtle farm, hier vangen ze gewonde schilpadden op om ze later weer terug te zetten in de zee. En ik mocht een baby schilpadje in de zee zetten, ooh dat was zo aandoelijk om te zien. Hoe hij mee werd genomen door de golven, en weer terug werd gespoeld, en weer mee werd genomen. De Tuktuk driver heeft nog verteld hoe hij het Tsunami heeft beleefd, en dat zijn vrouw en vader waren omgekomen. Dat is zo heftig om te horen van iemand, en zo anders dan wanneer je het alleen maar van televisie hoort. Zo aangrijpend.
En nu ik dit verhaal typ zit ik heerlijk in een barretjes, aan de zee, omdat de wifi bij ons kapot is. Ook niet heel vervelend dit! ;)